چند کلمه حرف با ابراهيم نبوی، فرزاد. م

به ابراهیم نبوی

طنز وسیله ایست برای داوری ، مانند سوت که در دستان داور مسابقه فوتبال است. حال اگر داور خود را از جایگاه داوری به جایگاه طرفدار یک تیم تنزل دهد در دید تماشاگران داور خوبی نمی نمایاند هرچند که در همان بازی بتواند دل طرفداران آن تیم را بدست آورد، اما همین طرفداران در بازیهای بعدی دیگر به او بهایی نمی دهند و در یک کلام اینچنین داوری اعتبار خود را از دست می دهد. آقای نبوی یکی از بهترین طنز نویسان این کشور است که به نظر من در بازی انتخابات به درستی داوری نکرد و سوت خود را در خدمت یکی از دو تیم این بازی قرار داد، هرچند که این تیم در پایان بازنده این بازی بود. من به عنوان یکی از دوستداران هنر طنازی این آدم ، چند بار قبل از انتخابات چه در دوره اول و چه در دوره دوم با ایمیل نکاتی را خدمت ایشان عرض کردم و به عنوان یک تماشاچی بیطرف با ایما و اشاره به این داور گفتم که مواظب قضاوت خود باشد اما گویی ترس از پیروزی یکی از این دو تیم چنان در اعماق وجود وی نفوذ کرده بود که صحبتهای ما را وقعی نگذاشت. هرچند برخلاف میل او تیم مغضوب داور، برنده شد اما این داور انگار هنوز نمی داند که او داور این میدان بوده نه مربی تیم باز! نده، چرا که وی بعد از بازی مانند مربی تیم بازنده به نقد بازی پرداخته و حتی از گاه و بی گاه صدا در آوردن سوت خود برای خرد کردن تیم برنده استفاده می کند .

انگار بیچاره نمی داند که آن بازی تمام شد و باید منتظر بازیهای بعد باشد. بارها به او تذکر دادم که اگر می خواهد داور خوبی باشد باید از منظری بیطرف نظاره گر جریانهای بازی باشد وگرنه فقط و فقط خود را خراب می کند. من او را دوست دارم و بیشتر از او هنر طنازی او را ، و به همین خاطر دلم نمی خواهد که این داور با گاه و بی گاه صدا در آوردن از آن سوت دل انگیز ودلچسبش ،صدای آن سوت را تبدیل به صدایی گوشخراش و بی ارزش کند.

آقای نبوی ، طنز وسیله ای برای نشان دادن هنر توست. از این وسیله به درستی و به جا استفاده کن که اگر غیر این کنی همین وسیله به جای اینکه بال پروازت باشد تو را به قهقرا می برد.
دوستدارت:
فرزاد . م
7/4/84