برخورد حذفي دولت اصلاحات در مراسم هفتادمين سالگرد تاسيس دانشگاه تهران، عمار ملکي

در خبرها خوانده شد که امسال هفتادمين سال تاسيس دانشگاه تهران بوده است و به همين مناسبت مراسم مختلفي در ماه هاي جاري برگزار گرديد. يکي از اصلي ترين مراسمي که توسط دولت در تاريخ 15 دي ماه در کتابخانه مرکزي دانشگاه برقرار شد، مراسم گراميداشت هفتادمين سال و تقدير و تجليل از روساي پيشين دانشگاه و يا به قول روزنامه شرق "تقدير از نخستين هاي دانشگاه تهران" بود. براي اين مراسم رييس جمهور که خود قادر به حضور در آن نبود پيام فرستاد و وزير علوم و رييس فعلي دانشگاه اهداي لوح يادبود ومدالهاي نقره ضرب شده توسط بانک مرکزي بدين مناسبت را، به حاميان برگزاري مراسم و روساي پيشين دانشگاه بر عهده داشتند که نشان از دولتي بودن کامل مراسم مي داد. همچنين در کنار اين مراسم، سالنامه روز شماري بدين مناسبت به چاپ رسيده است که در هر يک از صفحات آن توضيح و عکسي از وقايع و شخصيت هاي مهم اين دانشگاه و روساي پيشين دانشگاه، درج شده است.
در قسمتي از اين مراسم به تمامي روساي پيشين دانشگاه که مدت زماني غالبا بيش از يکسال رياست دانشگاه را به عهده داشته اند مدال و لوح يادبود داده شد که به آقايان پروفسور رضا، حسن عارفي، ابوالقاسم گرجي، بهمن يزدي، حسين فروتن، محمد رحيميان، غلامعلي افروز، دکتر عارف و خليلي عراقي اهدا گرديد. نکته قابل تامل آن بود که در ميان روساي پيشين دانشگاه و نخستين هاي دانشگاه تهران نامي از شانزدهمين رييس دانشگاه تهران و نخستين رييس دانشگاه تهران بعد از انفلاب برده نشد! تا نشاني باشد از نوع تساهل و تسامح دولت اصلاحات و تفکر نفي و حذف مخالف در يک مراسم صرفا صنفي. آري، دکتر محمد ملکي را در ايران و يا هر کجاي جهان پيش از آنکه به نام يک فعال سياسي زندان و زجر کشيده بشناسند، به عنوان اولين رييس دانشگاه تهران پس از انقلاب مي شناسند و عجب آنکه مجريان دولتي برگزار کننده مراسم صنفي و دانشگاهي، از نام بردن او که جزو قديمي ترين هاي دانشگاه تهران نيز مي باشد امتناع ورزيدند تا در آخرين روزهاي دولتشان نشان دهند که هر که با سياست هاي ما موافق نيست، نيست!!( جالب آنکه در سالنامه روز شمار دانشگاه در صفحه 3 اسفند، روز حکم گرفتن رياست دانشگاه توسط دکتر ملکي، سوابق علمي و تحقيقاتي و مدت زمان رياست ايشان ذکر گرديده است و مسئولان دست اندر کار خيلي بي اطلاع نبوده اند.)
عجب آنکه اين کور کردن چشمهاي خود توسط دولت اصلاحات جز بي آبرويي فايده اي بر آنها نداشت و از آن استاد پير هم چيزي نکاست که او مدال افتخار را بر بدنش بدليل مخالفت با انقلاب فرهنگي سالها پيش، از نظام گرفته بود.
اما جاي حيرت است که اگر روش سياسي و انتقاد هايش را نمي پسندند و در عرصه سياست و اجتماع او را محروم مي دانند ليکن اين مراسم صنفي که بدور از گرايشات سياسي بايد برگزار گردد را چرا به حذف آلودند؟؟
واضح است که دوره 15 ماهه رياست او از سخت ترين سالهاي اداره دانشگاه بود زيرا که دانشگاه مملو از تانک ها و سلاح ها و جوانان پر شور و هيجاني پس از انقلاب بوده است. ديگر آنکه دوران سرپرستي او تنها دوره اي است که در آن، دانشگاه به طور شورايي و با استقلال کامل اداره شد و روساي دانشکده ها و دانشگاه توسط خود دانشگاهيان انتخاب گرديدند.
نکته قابل توجه آن است که همزمان با هفتادمين سالگرد تاسيس دانشگاه تهران مراسمي در حدود يک ماه پيش به مناسبت هفتادمين سال تاسيس دانشکده فني به همت کانون فارغ التحصيلان دانشکده فني، که يک کانون غير دولتي است و توسط اعضا اداره مي شود، اقدام به برگزاري جشن هفتادمين سالگرد تاسيس نمود. در آن مراسم برنامه اي به عنوان تجليل از وزرا و مقامات بر آمده از دانشکده فني اختصاص داشت که در آنجا از شخصيتهاي مخالف سياستهاي نظام مانند مهندس عزت الله سحابي، مهندس معين فر و مهندس صباغيان و.. نام برده شد و لوح يادبود آنها را نيز رييس دانشگاه و وزير نفت – مهندس زنگنه که يکي از فارغ التحصيلان دانشکده فني است – اهدا نمودند ليکن تفاوت نوع نگاه و تفکر نهاد غير دولتي و برگزاري مراسم صنفي توسط آن با تفکرنهاد دولتي - حتي از نوع اصلاحاتي اش – خود را به وضوح در اينجا نشان داد.

اين نوشتارکوچک تنها بدين جهت بود که تاسف خود را از تنگ نظري دولت از آلودن يک مراسم صنفي به تفکر حذفي ابراز دارد و بگويد که در آخرين روزها بهتر بود که دولت اصلاحات دفتر تاريخ خود را از اينگونه برخورد ها سرشارتر نمي کرد.
نا ديدن تو نباشد دليل نيستي حق
چشم صداقت است لازمه اش، کان تو را نداد