وبلاگ نويسي را حزب نکنيم، محمد علي ابطحي، وب نوشت

[لينک مطلب اصلي]

خوب بالاخره بر اساس تعريفي که اخيراً آقاي حسين درخشان از وبلاگ نويسي کرده است ما هم وبلاگ نويس هستيم. يعني سايت داريم ولي وبلاگ هم داريم! حالا همين تعريف را بهانه مي کنم تا چند مطلب را در مورد وبلاگ نويسي ايران بنويسم:

1. يکي دو ماه قبل در مراسمي که در مجله قشنگ و موفق چلچراغ به عنوان بازار خيريه براي اعزام خانم مهرانه قائمي جهت معالجه به خارج تشکيل داده بود، ديدم که بخشي از سالن مربوط به غرفه وبلاگ نويسان است و هداياي مردم را جمع مي کنند.

2. در يکي دو روز قبل از 22 بهمن، از يکي از گروههاي ياهو پيامي آمده بود که وبلاگ نويسان در ساعت فلان در فلان نقطه براي شرکت دسته جمعي در راهپيمايي 22 بهمن جمع مي شوند.

3. در روزنامه خواندم که جمعي از وبلاگ نويسان به عنوان اعتراض به مسائل اخير انتخابات جلوي هيأت دولت گرد آمده اند و نامه هاي اعتراض آميز خود را ارائه کرده اند.

4. در مورد مسائل انسان دوستانه و اجتماعي ديگر هم مثل زلزله بم و يا استقبال از خانم شيرين عبادي هم وبلاگ نويسان اعلام حضور و اجتماع کرده بودند.

من مي توانم با همه اين کارها موافق باشم اما يک نگراني اساسي دارم و آن اينکه وبلاگ نويسي نبايد به يک حزب تبديل شود، که در اين صورت اين حوزه پر نشاط و پر اميد و شخصي آسيب ها و آفت هاي فراواني خواهد ديد.

وبلاگ نويسي به عقيده من عشقي است که مي تواند درون هر کاربري را در عرصه اي آزاد ظهور و بروز دهد. محيط آزادي است که حتي بدون آنکه بدانيم آن فرد صاحب نظر کيست ما را با ديدگاهها و حتي مسائل کاملاً شخصي وبلاگ نويسان آشنا مي کند.

اگر صاحبان قدرت از هر سو کم کم وبلاگ نويسها و وبلاگ نويسي را باشگاه سياسي احزاب نمايند و هر روز به دليلي و با گرايشي آنها را به تظاهراتي، انتخاباتي يا راهپيمايي اي دعوت کند، ديگر حوزه آرام وبلاگ نويسي براي هيچکس آرامش نخواهد داشت.

اطلاع رساني هاي مختلف از طريق وبلاگ با آنچه که من با آن مخالفم فرق دارد. من با ظهور و بروز فيزيکي و اجتماعات بنام وبلاگ نويسان مخالفم و اين را بر اساس تجربيات سياسي خودم مي گويم. شايد هم اشتباه مي کنم.