دوستی خاله خرسه با پرنده انقلاب، مهرداد نصرتی

تلاش های اخير برخی از مقامات و اشخاص نام آشنا در راستای ايجاد شرايط گفتمان ميان اصلاح طلبانی که عملا در بايکوت خبری رسانه های دولتی قرار دارند با رهبری و يا نمايندگانی از جانب ايشان اخيرا رنگ و بوی تازه و جدی بخود گرفته است تا آنجا که از تريبون های نماز جمعه هم شاهد مطرح شدن اين مباحث هستيم.

اين تلاش بخودی خود پايه ای خيرانديشانه دارد و بدون هيچ ترديد چنانچه پتانسيل پنهان طرح اين مباحث آزاد شده و تبديل بالفعل گردد قطعا شاهد کار خواهيم بود. کاری که تنها يکی از آثار آن می تواند بازگشت ظرفيت های بزرگ اما مطرود نظام به عرصه فعاليت درون نظامی گردد.از سويی مطرح شدن اين مباحث نشان دهنده آن است که عليرغم تلاش مذبوحانه عده ای قليل و انحصارگرا برای حذف عملی جريان اصلاح طلبی ، دلسوزان نظام قدر اين ظرفيت های خاموش شده را می دانند و درک می کنند که نظام بدون گفتمان اصلاح طلبی واقعی ، مانند کبوتری است که يکی از بالهايش را راکد نگهدارد و تصميم بگيرد تنها با يک بال همچنان پرواز باشکوه سابق را داشته باشد . اين خواسته نه تنها از دايره خردگرايی به دور است بلکه عين خصومت با پرواز آن پرنده زيباست .

ديريا زود دلسوزان نظام می بايست به اين نتيجه رسيده و ديگرانشان را نيز به اين نتيجه برسانند که دمندگان در شيپور حذف ، نمی توانند نيتی خيرخواهانه داشته باشند و حتی اين انتظار بی مورد نيست اگر اين آتش آوران معرکه را به ميز محاکمه بکشانند که با چه نيتی اين چنين تفرقه افکنی کردند و باعث شدند تا چنين القاء گردد که پياده کردن مهندسين و اهل فن کشتی نظام در جزيره طرد ، خيرخواهی برای مسافران کشتی است .کسانيکه سالهای سال در خدمت به مسافران اين کشتی تلاش کردند تا همواره سفری بی خطر را تجربه کنند و در مواجهه با گرداب ها و تندبادها به فوريت از مجموعه دانش و تجارب خود بهره گرفتند و بارفع نقص های پيش آمده ، احساس امنيت را به اين مسافران برگردانند چرا و با کدام نيت از عرصه عمل به گوشه مهجوری رانده می شوند؟

تجربه ساليان دراز در خدمت ، تجربياتی فراوان را به آنها بخشيده است که اين تجربيات و دانش فنی سرمايه سفری بی خطر است آن هم در اقيانوس پهناور و موج خيز قرن بيست و يکم.

کسانيکه اصلاح طلب را ورانداز معرفی می نمايند چگونه خيرخواه نظامند حال آنکه بخوبی می دانند انکار خدمات آنان ، در واقع انکار بيست و چند سال تاريخ نظام است . انکار خونها و رنج هايی است که مردم به اين نظام هديه کردند تا بماند و ادامه مسيرش را با همين خونها و رنجها تضمين کردند.آيا نه اين است که انکار بيست و چند سال از يک نظام سی و اندی ساله به معنای آن است که تمام آن خونها و رنجها بر باد فنا رفته است ؟ آيا معتقدان به چنين انديشه مشکوکی چه پاسخی را به صاحبان آن خونها و تحمل کنندگان تلخناکی آن صبرها و استقامت ها دارند؟

آنان که از پشت تريبون های پرمخاطبی مثل نماز جمعه و صدا و سيما بر طبل دشمن سازی ها کوفتند و می کوبند چگونه يار و ياور نظامند حال آنکه بالاترين مقام همين نظام خود مکرارا درخواست بازگشت اين سرمايه ها را به خزائن نظام داشته اند؟ چگونه خود را ولايی می دانند و حال آنکه عملا نقيض آنچه را می خواهند که والی می گويد و ميخواهد ؟

همين که ندايی برمی خيزد تا بر سر ميز گفتگو بنشينيم و به مجادلات دورا دور خاتمه دهيم ، اعتراضمان را مطرح کنيم و پاسخ روشن و مستقيم بخواهيم ، آن عده قليل به خروش می افتند که : نه خير ! آنان ديگر جايی ندارند و گفتگو يعنی ذلت! کدام ذلت و کدام خواری ؟ مگر اينکه دو برادر مشکلاتشان را هرچقدر هم که جدی باشد اگر مورد کنکاش قرار دهند کوتاه آمدن از اصول است ؟ اصلا اينان از اصول چه تعريف و تفسير جديدی دارند که در هيچ کجای سخنان و اندرزهای امام (ره) نديده ايم ؟ آيا کدام منافع اينان در وجود و بروز و بزرگنمايی اين اختلافات تامين می شود که برای نظام و کشور تعيين تکليف می کنند که هرگز نبايد مشکل پشت ميزها حل شود بلکه شايد اساسا اينان مشکلات را حل شده می بينند ؟ اگر چنين است بد نيست لااقل از کسانيکه سوادش را دارند بخواهند تا سير انديشه ها را در معدود مجاری که برای معترضان باقی مانده است و از آن مجاری پيام خود را بگوش عالم می رسانند بررسی کنند تا ببينند حاصل اصرار بر دوری گزيدن از گفتمان اصلاح طلبی ، قدر شدن انديشه های ورانداز در ميان جامعه و خصوصا نسل جوان است . باور کنيم اين روزها شروع و ادامه گفتمان اصلاح طلبی خصوصا با نسل فرهيخته و جوان کشور بالفور باعث برانگيخته شدن خشم آنان می شود حال آنکه تا همين چندی پيش انقلابی گران بسيار معدود و محدود بودند و حتی مسير سير فکری، از انقلابی گری به اصلاح طلبی و کم هزينه گی های آن در تامين خواسته ها از طريق اين گفتمان بود. چه کردند اين آقايان که امروز سيلی براه افتاده در مسير معکوس آن جريان مبارک ؟! آيا هدف اين راديکالگری ها همين بوده است و آنان با نقشه از پيش طراحی شده جلو آمده اند که امروز از دستاوردی چنين ناميمون اينگونه با خشم و اسلحه و زندان محافظت و پاسداری می کنند ؟ آيا اين يادآورد حکايت معروف "دوستی خاله خرسه " در ادبيات ما نيست ؟

بنده معتقدم اگر اين پرنده هنوز به پرواز می انديشد يک راه دارد و آن چيزی نيست جز بازگشت به ايم ؟ آيا کدام منافع اينان در وجود و بروز و بزرگنمايی اين اختلافات تامين می شود که برای نظام و کشور تعيين تکليف می کنند که تحمل ديگری ، کوتاه آمدن در خودخواهی های مذموم و انحصارگرايانه در قدرت .

کسی نيست تا از اينان بپرسد مگر آيا اين چند روز زندگی دنيا چقدر می ارزد تا برای آنکه امور را به تدبير برخی بگردانند حاضر شوند صلاح و مصلحت هفتاد و چند ميليون انسان را دچار بحران کنند؟! آيا هنوز بايد به کوبندگان بر طبل نفاق و تفرقه اجازه داد که باعث شوند هر روز عده ای بيشتر از مردم و جوانان با نظامشان خداحافظی کرده و در مقابل آن صف آرايی کنند ، نظامی که خود يا پدرانشان با خون دل و رنج ها و مشقات بدست آورده اند ؟ آيا مگر اين خروج کنندگان روز افزون همانهايی نيستند که بايد فردای اين مملکت را بسازند ؟آيا مگر اينان همان سرمايه های واقعی نظام نيستند که مقامات دائما سنگ آنها را برسينه می کويند؟

اميد است کسانيکه از دستشان برميآيد بيش از اين اجازه مانورهای اختلاف برانگيز را به اين دشمنان واقعی نظام و کشور ندهند و با درايت و اقتدار تريبون ها را از دست اين گروه انحصارگرا خارج نمايند که غير از اين اگر باشد متاسفانه بايد مطمئن بود بزودی آن بال ديگر نيز آسيب می بيند و مشاهده کردن پرواز پرنده انقلاب در آسمان آبی جهان به خاطره ای دور از يک رويا تبديل خواهد شد .مباد که چنين شود .

انشاء الله.
مهرداد نصرتی متخلص به مهرشاعر